| Chapter 7 |
1 | Het die mens nie 'n stryd op die aarde nie? En is sy dae nie soos die dae van 'n dagloner nie?
|
2 | Soos 'n slaaf wat hyg na die skaduwee, en soos 'n dagloner wat wag op sy werkloon,
|
3 | so het ek erfgenaam geword van maande van teleurstelling en is nagte van moeite vir my bestem.
|
4 | As ek gaan lê, dink ek: Wanneer sal ek opstaan? Maar die aand is lank, en ek word sat van al die omdraai tot die môre skemering toe.
|
5 | My vlees is bekleed met wurms en stofklonte; my vel trek opmekaar en etter dan weer.
|
6 | My dae is vinniger as 'n wewerspoel en verdwyn sonder verwagting.
|
7 | Bedink tog dat my lewe wind is; my oog sal die voorspoed nie weer sien nie.
|
8 | Die oog van hom wat my sien, sal my nie meer aanskou nie. U oë is op my -- en ek is daar nie!
|
9 | Die wolk verdwyn en gaan heen -- so kom hy nie weer op wat na die doderyk neerdaal nie.
|
10 | Hy sal nie meer teruggaan na sy huis nie, en sy plek sal hom nie meer ken nie.
|
11 | So wil dan ook k my mond nie hou nie, ek wil spreek in die benoudheid van my gees, ek wil klae in die bitterheid van my siel.
|
12 | Is ek 'n see, of 'n groot seedier, dat U 'n wag teen my opstel?
|
13 | As ek sê: My bed sal my troos, my slaapplek sal my klagte help dra,
|
14 | dan verskrik U my deur drome en ontstel my deur gesigte,
|
15 | sodat ek die verwurging verkies, die dood meer as hierdie geraamte van my.
|
16 | Ek verfoei my lewe. Nie vir altyd sal ek lewe nie: laat my met rus, want my dae is nietigheid.
|
17 | Wat is die mens, dat U hom so hoog stel en dat U op hom ag gee?
|
18 | En dat U hom elke môre soek, elke oomblik hom op die proef stel?
|
19 | Hoe lank sal U nie van my af wegkyk nie, my nie laat staan nie, totdat ek my speeksel insluk?
|
20 | As ek gesondig het, wat doen ek U aan, o Mensebewaker? Waarom het U my as mikpunt vir U opgestel, sodat ek myself tot 'n las is?
|
21 | En waarom vergeef U nie my oortreding en neem my ongeregtigheid nie weg nie? Want weldra sal ek in die stof lê; dan sal U my soek, maar ek sal daar nie wees nie.
|